(નવલકથા ઝડપથી એના અંત તરફ જઈ રહી છે. આવતા બે ત્રણ એપીસોડસમાં તમારી ઉત્કંઠા અને અપેક્ષાઓનો અંત આવશે. અંત જાણવા હવે પછીના એપીસોડસ જોવાના ચૂકશો નહીં-સંપાદક)

હોંઠો પે દુવા રખના

હું, રવિ અને ઋચા વકીલસાહેબના આવવાની રાહ જોતાં બેઠાં હતાં. મેં બધી જ ફાઈલો તૈયાર રાખી હતી. રવિ આ ફાઈલો જોઈને બોલ્યો, “દિલીપ અને તારા મિલકતની વ્યવસ્થા કરતા કરતા, હું પણ અડધો વકીલ બની જઈશ! એન્ડ યુ નો વ્હોટ, આઇ કાઈન્ડ ઓફ એન્જોય ઈટ ટુ! મને ખબર જ નહોતી કે મને આમ કાયદા કાનૂનની આંટીઘૂંટી પણ ગમશે!”

“તારે હજી મેડીસીન છોડીને વકીલ બનવું હોય તો બની શકે છે!” ઋચા બોલી.

“બની તો શકું છું પણ પછી તમારા બેઉના બ્રેઈનનો ઈલાજ કરવા મારે બીજા મારા જેટલા જ કાબિલ ન્યુરોલોજીસ્ટને શોધવો પડશે એનું શું? કારણ, લો અને ન્યુરોલોજીસ્ટ એ બેઉની પ્રેક્ટીસ એક બિચારી, મારી નાનકડી જાન કેવી રીતે કરી શકે, એસ્પેશ્યલી, જ્યારે રાઉન્ડ ધ ક્લોક ઈલાજની જરૂર તમને બેઉને છે ત્યારે!”

ઋચાએ રવિ સામે જીભ બહાર કાઢીને ચાળા પાડતાં કહ્યું, “ભાઈસાહેબને પોતા માટે શહેરના બેસ્ટ ન્યુરોલોજીસ્ટ હોવાનું કેટલું ખોટું ગુમાન છે, સુલુ!”

મને સમજ પડતી હતી કે મને આનંદમાં રાખવા જ આ લોકો આ બધું કરી રહ્યાં છે. હું હજી એ જ ગડમથલમાં હતી કે આ દિલીપની મિલકતનું બધું પાર પડે પછી, ઈંદિરાનું અને એના બાળકોનું આગળ શું કરવાનું? ઋચા બોલી, “શું વિચાર્યા કરે છે, સુલુ? તું ઠીક તો છે ને? કઈ દુનિયામાં પહોંચી ગઈ છે?”

“ઋચા, મને સાચે જ સમજ નથી પડતી કે ઈંદિરાના માતા-પિતાને જવાબ શું આપવો?”

ઋચા કઈં પણ બોલે તે પહેલાં જ રવિ બોલ્યો, “આપણે નક્કી કર્યું છે તેમ, આજે વકીલસહેબની સાથે દિલીપની મિલકત માટેનું પેપેર વર્ક પતાવી નાખીએ પછી, શાંતિથી ઈંદિરાની વ્યવસ્થા વિષે વાત કરીશું. વી ડીસાઈડેડ ધેટ વન થીંગ એટ અ ટાઈમ, રાઈટ?”

મેં સંમતિમાં માથું ધુણાવ્યું અને ઋચા તરફ જોઈને કહ્યું, “ઋચા, મને થાય છે કે ઈશ્વરે આ જગતમાં મને મોકલી છે શા માટે? આઈ હેવ નોટ ફાઉન્ડ માય કોલીંગ યટ. પણ, મને ઊંડેઊંડે થાય છે કે કઈંક મારામાં સળવળી રહ્યું છે જેનો સંબંધ, કદાચ ઈંદિરાની સાથે છે. પણ, હજુ જે મારી અંદર સતત સળવળે છે તે શું છે એનું રહસ્ય નથી ઉકેલી શકી. લાગે છે કે ઈશ્વર મને કઈંક સંકેત આપી રહ્યો છે પણ એ શું છે, એ હું સમજી નથી શકતી. એક ગેબી અવાજ સતત આવી રહ્યો છે કે દરવાજા ખુલ્લા રાખ” પણ આ કોનો અવાજ છે એજ નથી સમજ પડતી! ”

ઋચાએ મારા હાથ પર હાથ મૂકીને કહ્યું, “રીમેમ્બર, વન થીંગ એટ અ ટાઈમ! ચિંતા નહીં કર.” અને મારા બેઉ ગાલો પર હાથ મૂકીને કહે, “સુલુ, તું આ જે બોલી ગઈ તે સમયે તારા મુખ પર એક અનુપમ તેજ હતું અને હું ઈચ્છવા છતાં કશોયે વિરોધ ન કરી શકી! કાશ, તારી સામે આયનો હોત!”

આમ હજી વાતો ચાલતી   હતી ત્યાં જ ડોરબેલ વાગી. સીતાએ દરવાજો ખોલ્યો. વકીલ સાહેબ દરવાજા પર હતા. અમે ત્રણેય એમને આવકારવા ઊભાં થયાં. વકીલસર અંદર આવતાં કહે, “અરે, બેસો.” મેં ફાઈલો ડાયનીંગ ટેબલ પર તૈયાર જ રાખી હતી. અમે સહુ ત્યાં ગોઠવાયાં. મેં વકીલસાહેબને ઋચા અને રવિની ઓળખાણ આપતાં ટૂંકાણમાં બધી જ હિસ્ટરી કહી અને આમ વાત કરતાં જ એમને દિલીપની ફાઈલો આપી. એમણે એ બધી જ ફાઈલો ઉપર ઉપરથી જોઈ અને પોતાની બેગમાં મૂકી. તેઓ કોર્ટમાં રજિસ્ટર કરાવેલું, દિલીપનું વીલ પણ લેતા આવ્યા હતા. મને અને રવિને એ વીલની કોપી આપી અને કહ્યું કે, “કાયદેસર, દિલીપ સીંઘાનીયાની અહીં ભારત સ્થિત, સઘળી સ્થાવર-જંગમ મિલકત સુલુની છે. કોર્ટમાં આ સાબિત કરવામાં કોઈ તકલીફ નહીં પડે. બીજી વાત, જ્યાં સુધી દિલીપનું વીલ પાસ ન થઈ જાય ત્યાં સુધી, એમની કોઈ પ્રોપર્ટી કે દિલીપના એકલાના નામના બેંક એકાઉન્ટ્સ સુલુ, તમે વાપરી નહીં શકો. અને હા, દિલીપના પિતાનું એક ચૅરિટી ટ્રસ્ટ છે, જેના એડમીનિસ્ટ્રેટર તરીકે સુલુ, રવિ અને ઋચા, દિલીપે તમારી ત્રણેયની વરણી કરી છે. આ ટ્રસ્ટની બધી જવાબદારી હવે કાયદેસર તમારી છે. હું એને લગતા બધા જ કાગળો અને ચેક્બુક લઈને આવ્યો છું. આ ટ્રસ્ટમાં તમારા નામો દિલીપે એની હયાતીમાં જ ઉમેરી લીધાં હતાં જેથી કોઈ તકલીફ ન આવે.” અને અમને એ બધું જ સોંપી દીધું. મેં મારા હાથમાં આ કાગળો લીધાં અને આંસુ વહી નીકળ્યાં. ઋચા કઈં પણ બોલ્યા વિના, મારા માથે હાથ ફેરવતી રહી. રડતાં રડતાં, મને મનમાં થયા કરતું હતું કે દિલીપની હાજરીમાં એને જો ખબર પડી હોત કે એ પિતા બનવાનો છે તો કેટલો ખુશ થાત!

રવિ બોલ્યો, “સાહેબ, આ બધું જ કામ પૂરૂં કરતાં કેટલો સમય થશે? આ સમય દરમિયાન સુલુ શું બહારગામ કે આઉટ ઓફ કન્ટ્રી જાય તો વાંધો તો નહીં આવેને?

વકીલસાહેબ હસીને બોલ્યા, “એ જ્યાં ચાહે ત્યાં જઈ શકે છે. એ કઈં ક્રિમિનલ થોડી છે?” પછી બધા કાગળો સમેટતા વકીલસાહેબ બોલ્યા, “ચાલો, હું રજા લઉં હવે. કામ હોય તો કહેજો. અને હા, ચૅરિટી ટ્રસ્ટના “બાય લો”ની બુક પણ એની ફાઈલ ભેગા જ છે. વાંચીને એ પ્રમાણે બધી ગોઠવણ કરતા રહેજો! કઈં પણ મૂંઝવણ હોય તો જરૂરથી ફોન કરજો.”

“અરે વકીલસાહેબ, બેસો, ચા નાસ્તો કરીને જાઓ.” મેં એમને કહ્યું.

“મારે આમ પણ હમણાં કોર્ટમાં જવાનું છે, બેન. અને જો હમણાં રોકાઈ ગયો તો કલાકના હિસાબે ચા પિવડાવવાના પણ પૈસા અપવા પડશે! તો, ચા-નાસ્તો ફરી કોઈ વાર માટે ઉધાર રાખો! ચાલો આવજો.” અને, વકીલસાહેબ ગયા.

દરવાજો બંધ કરીને હું અંદર આવી અને ઋચા-રવિને કહ્યું, “પ્લીઝ, આપણે નક્કી કરી નાખીએ કે ઈંદિરાના પેરેન્ટસને શું કહેવું છે. મને ખૂબ જ ટેન્શન થાય છે!”

રવિ અને ઋચા બેઉ સોફા પર બેઠાં. હું એમની સામેના સોફા પર ગોઠવાઈ ગઈ. મેં જ બોલવાનું શરૂ કર્યું.

“મને હમણાં જ વિચાર આવ્યો કે મારે ઈંદિરાની ડિલિવરીના સમયે ચિકાગો જવું જોઈએ. એ બેઉ બાળકોનો ત્યાં જન્મ થાય તો એમને અમેરિકાની સિટિઝનશીપ મળશે. ઋચા સાચું કહે છે કે, ડિલિવરી પછી, બેઉ બાળકો અને ઈંદિરાની તબિયત સારી હોય તો અહીં લઈ આવવાની વ્યવસ્થા કરવી જોઈએ. મોર આઈ એમ થીંકીંગ, ઈન્ડિયામાં જોધપુરના એના પિતાના ઘરમાં કદાચ ઈંદિરાને પણ ઘર જેવું લાગશે અને માનસિક બિમારીમાં પણ ફરક આવશે. અહીં એમને સેટલ કરી દઈએ તો મારી જવાબદારી પૂરી. જ્યારે પણ જરૂર પડશે ત્યારે હું હોઈશ જ,”

“મને ખુશી થઈ કે તારા મગજમાં કઈંક વાત ઊતરી છે. પણ, જોધપુરમાં એમને તારી જરૂર ન જ પડવી જોઈએ. તારી પોતાની જિંદગી તું ક્યારે જીવીશ? ક્યાં સુધી સુલુ, તું આમ સીંઘનીયા કુટુંબના “બેક-એન્ડ કોલ” પર, આમ અવૈલેબલ રહીશ? મમ્મી હોત તો કહેત કે, એમને તારી જરૂર પડશે તો એ લોકો, તને કેવી રીતે કોન્ટેક્ટ કરવો એ ફીગર આઉટ કરી લેશે. તું આમ, એક જગ્યા પર અટકીને બેસી રહીશ? મને તો એમાં રસ છે કે તું તારા માટે શું વિચારી રહી છે? આમ એકલાં ક્યાં સુધી રહેવું છે?” ઋચા બોલ્યા વિના રહી ન શકી.

“ઋચા, મને પણ એકલતા તો લાગે છે જ, એસ્પેશ્યલી, દિલીપ સાથે ત્રણ મહિનાનું સાયુજ્ય માણીને તો કદાચ વધુ એકલતા ફીલ થાય છે પણ, શું કરું, સાચે જ મને મારા વજૂદનું કારણ નથી મળતું. ઋચા, કોઈ અગમ્ય રસ્તો મને સાદ આપી રહ્યો છે પણ, એ સાદ શું છે, કોનો છે, શા માટે છે અને ક્યાંથી આવે છે, એની ખબર નથી પડતી. મને કેમ એમ લાગે છે કે મારી જિંદગી “અપ સાઈડ ડાઉન” બદલવાની છે! એઝ આઇ સેઈડ અર્લીયર, મને અંદરથી એક અંજપો લાગે છે અને મને અજાણ્યો અવાજ સંભળાય છે કે “દરવાજો ખુલ્લો રાખ”! શું કરું ઋચા, મને જ સમજણ નથી પડતી!”

રવિ હસીને કહે, “હું કહું છું શું કરવું જોઈએ. સહુ પ્રથમ આપણે પેટ પૂજા કરવી જોઈએ અને જમતાં જમતાં, સહુ પોતપોતાના વિચારોને વ્યક્ત કરે. સે વ્હોટ?” અને અમે સહુ ફરી પાછા ડાયનીંગ ટેબલ પર ગોઠવાયાં.

“સાઉન્ડ્સ ગુડ ટુ મી. સીતા, જમવાનું તૈયાર છે? જો રેડી હોય તો અમે જમવા બેસીએ!” મેં સીતાને બૂમ પાડી. સીતા આવી અને કહે, બેન, બધું જ રેડી છે. તમે કહો તો લંચની તૈયારી કરું.” હજી હું કઈં પણ કહું, એટલામાં જ ડોરબેલ વાગી. સીતા બડબડ કરતી દરવાજો ખોલવા ગઈ, “બેન, નક્કી શાકવાળો આવ્યો હશે! એને કેટલીવાર કીધું છે કે, બેન ઘરે છે ત્યાં સુધી વહેલી સવારે આવ જેથી તાજું શાક લંચ માટે મળે પણ નહીં, શાકવાળાને તો એના ટાઈમે જ આવવું હોય છે! ખરો છે આ શાક્વાળો..!” અને એણે દરવાજો ખોલ્યો, ને સ્તબ્ધ ઊભી રહી ગઈ, “બેન, કોઇ અંગ્રેજી ગોરો સા’બ અને ગોરી મેમ આવ્યા છે! શાકવાળો નથી!” અમે ત્રણેય ડાયનીંગ એરિયામાંથી સફાળા ઊભા થઈને લિવિંગ રૂમમાં આવ્યા અને દરવાજા પરના આગંતુકને જોઈને હવે ચકિત થવાનો વારો મારો હતો. હું એકદમ દોડી અને એ બેઉ અંદર આવે એ પહેલાં જ દોડીને એમને ભેટી પડી! “આઇ કેન નોટ બિલીવ, ધેટ યુ આર હિયર! ઓ માય ગોડ! કમ ઈન સાઈડ!”

એ લોકો શીના અને સેમ હતાં! મને હજી ભરોસો નહોતો પડતો કે ઓકેઝનલી લખાતા પત્રોના સરનામાને સહારે, એ બેઉ મારા દરવાજા પર આમ કોઈ ખબર આપ્યા વિના જ આવી જશે!

“રાહોં પે નજર રખના, હોંઠો પે દુવા રખના,

આ જાયે કોઈ શાયદ, દરવાજા ખુલા રખના!”

(વધુ આવતા અંકે, આવતા ગુરુવારે!)